Δεν θα είναι η Ελλάδα μας…

(Αφιερωμένο στον ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑ σε ότι αφορά το «κοινό συμφέρον». Για να μην ξεχνάει  ότι την τελευταία φορά που οι Έλληνες είχαν κοινό στόχο και ταξίδευαν προς το μέτωπο  με το χαμόγελο στα χείλη ήταν στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Είχε προηγηθεί όμως ο τορπιλισμός της Έλλης τον δεκαπενταύγουστο του 1940  και η συνδρομή των Ιταλών «συμμάχων» μας στους Τούρκους πριν την Μικρασιατική καταστροφή το 1922. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να πάθουμε τα ίδια για να χαμογελάσουμε προσπαθώντας…)

Η ζωή πλέον δεν είναι το ίδιο εύκολη όπως πριν από λίγα χρόνια. Και είναι γεγονός ότι κάθε μέρα όλο και περισσότεροι από εμάς έχουν σοβαρές δυσκολίες για την εξασφάλιση όχι απλά των αναγκών του μήνα, αλλά της εβδομάδας. Σε πολλές περιπτώσεις και της ημέρας.

Πολλοί έχουν αρχίσει να απογοητεύονται. Κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να ελπίζουν. Και κάποιοι συνεχίζουν να κερδίζουν. Και μην έχετε αυταπάτες ότι με όλη αυτή την οικονομικά οικτρή κατάσταση δεν υπάρχουν συμπατριώτες μας που κερδίζουν. Κερδίζουν και μάλιστα πολύ περισσότερα από ότι πριν την κρίση. Είναι αυτοί που πάντα το σύστημα ευνοεί γιατί δεν μπορεί να τους έχει όλους εναντίον του. Πρέπει να υπάρχουν και οι υποστηρικτές του ώστε να κάνουν δυσκολότερη την ανατροπή του παρά την γενική κατακραυγή.

Υπάρχουν κι αυτοί που ελπίζουν ότι κάτι στο τέλος θα γίνει. Κάτι θα γίνει και θα πάρουν πίσω τις δουλειές τους ή τον μισθό τους ή την σύνταξη τους. Σήμερα απλά κάνουν υπομονή ως άνεργοι ή με κουτσουρεμένο μισθό ή με μισή σύνταξη. Και αυτοί ελπίζουν πως επειδή ακριβώς δεν μπορεί να συνεχισθεί αυτή η κατάσταση, τελικά κάτι θα αλλάξει. Προς το καλύτερο φυσικά.

Και εκεί αρχίζουν οι «θεωρίες βελτίωσης». Και ακούς από ανθρώπους να ισχυρίζονται παραμύθια. Παραμύθια για ενήλικες. Δεν παύουν όμως να είναι παραμύθια.

Ο φίλος μου o Filologos λέει κάτι καταπληκτικό. Ότι «όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα τόσο φανατικότεροι είναι οι οπαδοί του». Και δεν έχει καθόλου άδικο.

Ποιο είναι το ψέμα ή το παραμύθι στην δική μας περίπτωση; Και μήπως τελικά δεν είναι ένα, αλλά πολλά τα παραμύθια;

Σίγουρα ο Αμετανόητος που πρόσφατα σε άρθρο του έγραψε ότι σκοπός του Βερολίνου για να έχει ρευστότητα η Γερμανική οικονομία είναι να μαζέψει όλο το ρευστό από τον «διεφθαρμένο» Νότο, έχει δίκιο. Αλλά μήπως ακόμα και αυτό είναι κομμάτι της αλήθειας και όχι η πηγή της;

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και αν γίνει γνωστή η αλήθεια πάλι θα συνεχίσουν να υπάρχουν Έλληνες που θα προτιμήσουν να οχυρωθούν πίσω από το δικό τους βολικό ψέμα. Όποιο και αν είναι αυτό. Ακόμα και σήμερα που όλοι γνωρίζουν ένα μεγάλο κομμάτι της αλήθειας διαφωνούν στις παραμέτρους της. Διαφωνούν για την πηγή της. Διαφωνούν ακόμα και για την ίδια της την αξία.

Όλο αυτό φαίνεται και τις τελευταίες μέρες. Παντού η «λίστα Λαγκάρντ» είναι πρώτο θέμα την ίδια ακριβώς στιγμή που στο κοινοβούλιο ψηφίζονται νόμοι οι οποίοι έχουν σκοπό την άνευ όρων παράδοσης της χώρας και των κατοίκων της. Λες και δεν ξέρει ο μέσος Έλληνας ότι το πρόβλημα δεν είναι η Λίστα… αλλά οι Λήσταρχοι…

Το ψέμα κάνει κουμάντο στους οπαδούς του. Τους φανατίζει. Και όσο μικρότερη ευφυίας είναι ο δέκτης τόσο περισσότερο φανατίζεται. Οπότε κάθε φορά που το σύστημα χρειάζεται να αποπροσανατολίσει την μάζα αμέσως παράγει ειδήσεις που είναι δήθεν «εναντίον» του λες και φοβάται ότι θα πέσει από  δειλούς καναπεδάκηδες.

Η αλήθεια είναι μία. Και είναι αυτή που βολεύει. Όχι εμάς. Πάντα τους άλλους. Ακόμα και αν η αλήθεια γίνει απολύτως γνωστή και κατανοητή κανένας από τους προδότες δεν πρόκειται να πέσει εξαιτίας της. Κανένας…

Η αλήθεια – στην προκειμένη περίπτωση – δεν είναι η σωτηρία της πατρίδας μας. Η μόνη σωτηρία μας είναι η κοινή διαπίστωση για το πώς θέλουμε να ζήσουμε. Είναι το κοινό συμφέρον με την πολιτική έννοια του όρου. Είναι το κοινό όραμα.

Όσο υπάρχουν όμως Έλληνες που το όραμα τους είναι αύριο να τους δώσουν πίσω το 40% του μισθού που έχασαν από τα έως τώρα μέτρα, τότε μην ελπίζετε σε καλύτερη Ελλάδα.

Η μόνη περίπτωση να πάει η Ελλάδα μπροστά είναι μία και μοναδική. Να γίνει το πάθημα μας επιτέλους μάθημα. Και όσο αυτό καθυστερεί, τότε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν αξίζουμε κάτι καλύτερο ως πολίτες και ως Έθνος. Γιατί η κοινή διαπίστωση και το κοινό συμφέρον είναι τόσο ελάχιστα αποδεκτό που δεν αποτελεί εκείνο τον απαραίτητο  μοχλό που θα οδηγήσει την Ελλάδα σε καλύτερες μέρες.

Δυστυχώς όμως τα σημερινά κόμματα με τις παρωπίδες τους περί του Δημοσίου Συμφέροντος που ταυτίζεται καθαρά με το κομματικό τους δεν επιτρέπουν σε όσους συνεχίζουν να φυτοζωούν δίπλα τους να έχουν εκείνη την απαραίτητη κοινή διαπίστωση με τους υπολοίπους. Και δεν το επιτρέπουν επειδή γνωρίζουν καλά πως όταν το κοινό όραμα θα γίνει κοινός σκοπός  για τους Έλληνες  τότε απλά δεν θα έχουν και λόγο ύπαρξης και δεν θα μπορούν να  ξαναλλοιώσουν  την πηγή της πραγματικής  Δημοκρατίας που είναι το θέλημα το Κυρίαρχουν Λαού και όχι των δυναστών του!!!

Φυσικά όμως για εμάς τους Έλληνες ακόμα είναι αργά να έχουμε κοινό όραμα. Ίσως να χρειαζόμαστε ένα χειρότερο κακό από 3.500.000 συνανθρώπους μας κάτω από τα όρια της φτώχειας. Κάτι χειρότερο από 1.500.000 άνεργους. Κάτι χειρότερο από καθημερινές ληστείες , φόνους και αυτοκτονίες. Κάτι χειρότερο από το να χάνουμε τις ζωές μας σκεπτόμενοι ότι «κάτι θα γίνει» αργοπεθαίνοντας…

Αναγκαστικά όσο περνά ο καιρός και δεν γίνεται συνείδηση ότι χάνεται η ελπίδα, η δικαιοσύνη,  η ελευθερία και οι αξίες της ζωής τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από το κοινό όραμα.

Το χειρότερο είναι ότι έστω για μια φορά δεν μπορούμε να γίνουμε εγωιστές για την πατρίδα μας. Μια ζωή όλοι μας είμαστε εγωιστές για την πάρτη μας αλλά ποτέ για όλους μας. Δεν έχουμε εκείνον τον απαραίτητο τσαμπουκά να πούμε « Όχι ρε…θα ζήσω καλύτερα από ότι ζω. Και όχι απλά θα ζω…αλλά θα ζω ευτυχισμένος μαζί με όλους τους υπόλοιπους Έλληνες ευτυχισμένους….θα βάλω για μια φορά έστω στην ζωή μου τον εγωισμό μου τόσο ψηλά που όποιος τολμήσει να πειράξει την πατρίδα μου και τους Έλληνες θα τον τσακίσω!!!! Και ακόμα και τα πιο τρελά όνειρα μου θα τα κάνω πραγματικότητα και θα τα μοιραστώ με όλους και θα χαίρομαι με τα δικά τους!!! Θέλω επιτέλους να ζήσω σε μια Ελλάδα που θα είναι  Τιμή μου και όχι  ντροπή μου!!!»

Αφού είμαστε που είμαστε ξεροκέφαλος λαός και παρτάκιας. Ας γίνουμε μια φορά εγωιστές  όχι για την πάρτη μας…αλλά για την πατρίδα μας. Για όλους μας. Για όλους τους Έλληνες.

Ας γίνει μια φορά πεποίθηση μας ότι δεν χρειάζεται να ζητούμε κακό για τους κομματικά αντίπαλους  και να ψάχνουμε να βρούμε συνοδοιπόρους σε επανάσταση για ρίξη. Αλλά συνοδοιπόρους για μια καλύτερη ζωή. Ας γίνει σκοπός μας η Ελλάδα και όχι η εκδίκηση. Αν όλοι μας έχουμε ως κοινό σκοπό να ζήσουμε σε μια καλύτερη Ελλάδα τότε δεν θα κρυβόμαστε ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ. Αλλά τότε θα απαιτήσουμε σαν μια γροθιά αυτό που αξίζει σε αξιοπρεπείς ανθρώπους. Γιατί είναι πιο εύκολο να βρεις συμπαραστάτες στο κοινό όνειρο για καλό, παρά συμπαραστάτες για να σωθείς από το κακό. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλοί έχουν «επενδύσει» στην οργή μας. Έχουν επενδύσει στην αντίδραση μας. Έχουν επενδύσει όμως στην οργισμένη και βίαιη αντίδραση μας  στο κακό  και όχι στην κοινή μας απαίτηση για καλό.

Μην ζητάτε πίσω την ζωή που σας έκλεψαν. Αλλά απαιτείστε την ζωή που θέλετε να ζήσετε εσείς τα παιδιά σας και όλοι οι αγαπημένοι σας. Και απαιτείστε τα πάντα. Και θα δείτε ότι όσοι σας στέρησαν την ζωή θα φύγουν τρομαγμένοι επειδή θα ξέρουν ότι αξίζετε. Και θα καταλάβουν ότι δεν έχουν να κάνουν με δειλούς βολεψάκηδες αλλά με ανθρώπους που κοινός τους σκοπός είναι η αληθινή ζωή!!! Και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό,  και ότι  να κάνουν οι δοσίλογοι   η παραδειγματική τιμωρία τους θα είναι αποτέλεσμα της δικής μας ενότητας για το κοινό καλό.

Και μη ρωτήσετε τι πρέπει να κάνουμε. Γιατί για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο πρέπει να έχουμε όλοι τον ίδιο σκοπό. Το κοινό συμφέρον. Το ίδιο όνειρο. Όταν ο σκοπός γίνει κοινός τότε θα ξέρουμε και τι πρέπει να κάνουμε γιατί θα το βλέπουμε στα μάτια των γύρω μας και αυτοί στα δικά μας.

Και δεν θα είναι τίποτα λιγότερο από τη λάμψη ενός αποφασισμένου ανθρώπου…

Αποφασισμένου για μάχη… μέχρι την τελική Νίκη…

Μέχρι τότε όμως το κακό θα συνεχίζεται. Και θα συνεχίζεται γιατί ακόμα στις ψυχές μας υπάρχει η υποκρισία του «πρέπει» , ο φόβος του «αύριο»… και όχι  ένα γενναίο ειλικρινές «αξίζω». Και όσο συνεχίζεται  θα έρθει και  η ώρα να αντιταχθούμε σε αυτό αλλά θα είναι όχι επειδή ποθούμε κάτι καλύτερο. Αλλά για να σωθούμε από κάτι πολύ χειρότερο.

Και η αντίδραση σε αυτό το πολύ χειρότερο θα είναι το τελικό στάδιο του φόβου μας. Και ακόμα και αν τον νικήσουμε δεν θα είναι πλέον ίδια η ζωή μας…

Κι ακόμα και  αν είναι καλύτερη… σίγουρα δεν θα είναι το όνειρο μας…

Δεν  θα είναι η Ελλάδα μας…

ΙΩΑΝΝΗΣ
Πηγή -->