Με αφορμή το δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε ο κ. Αντώνης Σαμαράς για τη «Νέα Ελλάδα», ας κάνουμε μια σύγκριση με την Αρχαία. Ας πάρουμε δυο πρόσωπα από την κάθε εποχή, για παράδειγμα. Παίρνουμε καταρχήν έναν ηγέτη της Αρχαίας Ελλάδας να δούμε τα έργα του και τα αποτελέσματά του. Όχι ότι ήταν και τότε εύκολα ή απλά τα πράγματα, πόλεμοι, καταστροφές, και βία κι επεκτατισμός, απλώς εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως υπήρχαν άλλου μεγέθους παίκτες.
ΠΕΡΙΚΛΗΣ
Δημότης του Χολαργού ο Περικλής, που γεννήθηκε μάλλον το 495 ή το 490 π.Χ. Ανήκε στην Ακαμαντίδα φυλή και ήταν συγγενής με τους Αλκμεωνίδες. Η καταγωγή του ήταν αριστοκρατική, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε ν’ ακολουθήσει το κόμμα του Εφιάλτη, που σαν ιδεολογία του είχε την ισότητα όλων των πολιτών. 
Ο Εφιάλτης, που ήταν ένας από τους πιο τίμιους πολιτικούς της Αθήνας, σαν τον Αριστείδη το Δίκαιο, έκανε διάφορες αγαθοεργίες στους φτωχούς Αθηναίους, κι άφησε κι αυτός – σαν τον Κίμωνα -ξέφραγα τα κτήματα του για να μπαίνει όποιος θέλει και να παίρνει φρούτα. Μα ο Περικλής είχε άλλη γνώμη. Με τις αγαθοεργίες δεν μπορούσε ν’ ανακουφιστεί ο φτωχός λαός. Χρειάζονταν νόμοι, οι οποίοι θα τον βοηθούσαν να ζήσει πιο άνετα. Έτσι, μετά τη δολοφονία του Εφιάλτη, όταν πήρε αυτός την αρχηγία του κόμματος του, άρχισε να προπαγανδίζει στην Εκκλησία του Δήμου τις ιδέες του. Ήταν τρομερός ρήτορας και κατάφερνε πολύ εύκολα να παρασύρει με το μέρος του την πλειοψηφία των Αθηναίων. Παραμέρισε το εμπόδιο του Κίμωνα, αφού κατάφερε να τον εξοστρακίσει με την κατηγορία πως ήταν φίλος των Σπαρτιατών κι έτσι ανάλαβε αυτός τις τύχες της Αθήνας, σαν Άρχοντας στρατηγός.
Ο Εφιάλτης, που ήταν ένας από τους πιο τίμιους πολιτικούς της Αθήνας, σαν τον Αριστείδη το Δίκαιο, έκανε διάφορες αγαθοεργίες στους φτωχούς Αθηναίους, κι άφησε κι αυτός – σαν τον Κίμωνα -ξέφραγα τα κτήματα του για να μπαίνει όποιος θέλει και να παίρνει φρούτα. Μα ο Περικλής είχε άλλη γνώμη. Με τις αγαθοεργίες δεν μπορούσε ν’ ανακουφιστεί ο φτωχός λαός. Χρειάζονταν νόμοι, οι οποίοι θα τον βοηθούσαν να ζήσει πιο άνετα. Έτσι, μετά τη δολοφονία του Εφιάλτη, όταν πήρε αυτός την αρχηγία του κόμματος του, άρχισε να προπαγανδίζει στην Εκκλησία του Δήμου τις ιδέες του. Ήταν τρομερός ρήτορας και κατάφερνε πολύ εύκολα να παρασύρει με το μέρος του την πλειοψηφία των Αθηναίων. Παραμέρισε το εμπόδιο του Κίμωνα, αφού κατάφερε να τον εξοστρακίσει με την κατηγορία πως ήταν φίλος των Σπαρτιατών κι έτσι ανάλαβε αυτός τις τύχες της Αθήνας, σαν Άρχοντας στρατηγός.
Η ιστορική μνήμη τον θέλει φοβερά έξυπνο, με πνεύμα κοφτερό, σεμνό, σοβαρό, ψύχραιμο, ευγενή και προπαντός θαυμάσιο ρήτορα. Μιλούσε ήρεμα, αλλά με τέτοια πειστικότητα, που αιχμαλώτιζε το κοινό του. Ακόμα, για ,την τερατώδη ψυχραιμία του Περικλή διηγούνται μια σχετική ιστορία. Μια μέρα, ένας Αθηναίος που είχε άσχημη γλώσσα, άρχισε να τον βρίζει με τα χειρότερα λόγια στη μέση στην αγορά. Ο Περικλής δεν του έδωσε την παραμικρή σημασία. Ο άλλος συνέχισε να τον βρίζει και να τον προκαλεί. Τσιμουδιά ο Περικλής. Κι όταν νύχτωσε και ξεκίνησε για το σπίτι του, ο ενοχλητικός πολίτης τον ακολούθησε συνεχίζοντας τις βρισιές του. Φτάνοντας στο σπίτι του ο Περικλής, είπε στον υπηρέτη του που του άνοιξε την πόρτα: “Σε παρακαλώ, οδήγησε με το φανάρι σου αυτόν εδώ ως το σπίτι του, γιατί δεν θα βλέπει να περπατήσει με τόσο πυκνό σκοτάδι.”
Κι επειδή ήταν αυτός που ήταν., όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, μετά από πολέμους και νίκες και πανωλεθρίες, αποφάσισε να ξαναχτίσει την καταστρεμμένη από τους Πέρσες Ακρόπολη, με τέτοιους ναούς που την αίγλη τους να μη μπορέσει καμιά πόλη να τη φτάσει.
Αυτά τα ασύγκριτα δημιουργήματα της κλασικής τέχνης που στήθηκαν πάνω στο βράχο της Ακρόπολης – και που τα σημερινά ερείπια τους μας δίνουν ολοκάθαρη την εικόνα του μεγαλείου τους – αποτελούν τη σφραγίδα μιας δυνατής, πλούσιας και σοφής πόλης. Της πόλης της Αθήνας. Αλλά αποτελούν και τη σφραγίδα ενός μεγάλου ηγέτη με θαυμαστές ικανότητες.
Από το 450 άρχισε τα σχέδια για τα μνημεία της Ακρόπολης ο Περικλής. Σκόπευε να χτίσει ναούς αντάξιους σε μια πόλη σαν την Αθήνα και, προπαντός, ένα ναό υπέρλαμπρο για να τιμήσει την Αθηνά, την προστάτιδα της πόλης. Χρήματα είχε αρκετά από το συμμαχικό ταμείο. Είχε και εκλεκτούς συνεργάτες, καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες και τεχνίτες. Εκείνο που χρειαζόταν για να γίνουν τα έργα, ήταν η ειρήνη. Πρότεινε στη Σπάρτη μια συνθήκη ειρήνης, που να κρατούσε τριάντα χρόνια. Η Σπάρτη δέχτηκε. Έτσι, τα έργα που είχαν αρχίσει πάνω στο βράχο της Ακρόπολης το 447, πήραν πιο .έντονο ρυθμό. Είναι πραγματικά ευτύχημα που η κατάλληλη πόλη, την κατάλληλη εποχή, βρήκε τον πιο κατάλληλο ηγέτη της…
Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτά τα μεγάλα, τα αριστουργηματικά και πολυδάπανα έργα θα τελείωναν τόσο νωρίς. Οι Αθηναίοι πίστευαν ότι δεν θα ζήσουν για να τα καμαρώσουν. Κι όμως, η Ακρόπολη, η τέλεια, η ασύγκριτη Ακρόπολη, με τα περιορισμένα τεχνικά μέσα της εποχής και σε περιόδους πολέμου, ήταν έτοιμη μέσα σε σαράντα χρόνια!Οι Αθηναίοι, περήφανοι γι’ αυτό το μεγαλούργημα, ανέβαιναν συνέχεια στον ιερό βράχο να την καμαρώσουν, να τη θαυμάσουν, να τη χαρούν. Το όνειρο του Περικλή να δώσει τέτοια ομορφιά στην Αθήνα, ώστε να μη μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη πόλη, έγινε πραγματικότητα.
Ήταν ένα θαύμα του Περικλή. Ένα θαύμα των άξιων συνεργατών του, του Φειδία, του Ικτίνου, του Καλλικράτη, του Μνησικλή και τόσων άλλων ακόμα. Ένα θαύμα των Αθηναίων που εργάστηκαν τόσα χρόνια για να το τελειώσουν. Αλλά, ας μην ξεχνάμε, όταν αντικρίζουμε αυτά τα κλασικά ερείπια, ότι το θαύμα της Ακρόπολης οφείλεται και στην Πάρο και στη Νάξο, στην Εύβοια, στη Σάμο, και σε τόσα ακόμα νησιά του Αιγαίου, σε τόσες ακόμα πόλεις, που πρόσφεραν χρήμα, αλλά και αίμα και δάκρυα, στα ταμεία της Αθήνας… Η Ακρόπολη δεν ανήκει μόνο στην Αθήνα. Ανήκει σε όλη την Ελλάδα!
Από το 461 που αναδείχτηκε αρχηγός του Δημοκρατικού κόμματος ο Περικλής, μέχρι το θάνατο του, το 429, πέρασαν τριάντα χρόνια. Στο διάστημα αυτό η Αθήνα έφτασε στον κολοφώνα της ακμής της. Ήταν πλούσια και δυνατή, όμορφη και γεμάτη δόξα. Έγινε ακόμα η πόλη του πνεύματος και της τέχνης. Εκτός από τους Αθηναίους φιλόσοφους, δεκάδες άλλοι, απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας, ήρθαν να μείνουν και να διδάξουν στην Αθήνα. Ταλαντούχοι γλύπτες και ζωγράφοι δημιούργησαν εργαστήρια από τα οποία βγήκαν θαυμαστά έργα τέχνης. Σπουδαίοι συγγραφείς και ποιητές, σαν το Σοφοκλή και τον Ευριπίδη, έγραψαν τραγωδίες που έμειναν αθάνατες και παίζονται ως την εποχή μας. Το θέατρο αγαπήθηκε όσο σε καμιά άλλη πόλη. Δεινοί ρήτορες αιχμαλώτιζαν με την ομορφιά του λόγου τα πλήθη. Αρχιτέκτονες φωτισμένοι ύψωσαν κτίρια θαυμαστά, με ταιριασμένη την τέχνη, την αντοχή, την πρωτοτυπία και την ομορφιά. Όλοι αυτοί, μέσα στην ατμόσφαιρα της πιο τέλειας Δημοκρατίας και κάτω από την καθοδήγηση ενός άξιου ηγέτη, δημιούργησαν τον αθάνατο κλασικό πολιτισμό της Αθήνας.
Αυτά τα τριάντα χρόνια που τα φώτισε το λαμπερό άστρο του Περικλή, ήταν μια χρυσή εποχή για την Αθήνα. Γι’ αυτό και πήρε την ονομασία “Ο χρυσός αιώνας του Περικλή”…..
Μετά ήρθε η κατηφόρα, με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, την πανούκλα που αφάνισε χιλιάδες Αθηναίους, αλλά τέλος πάντων πρόκειται για μια περιπέτεια με νόημα. Προχωράμε στο δεύτερο πρόσωπο της αναδρομής μας στην Αρχαία Ελλάδα, τον συνειδητοποιημένο πολίτη που στάθηκε στο πλευρό του Περικλή:
ΕΦΙΑΛΤΗΣ (ο καλός, ο Αθηναίος, όχι εκείνος που πήγε ο νους σας)
Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ (- 461 π.Χ.), γιος του Σοφωνίδη, ήταν διαπρεπής πολιτικός στην αρχαία Αθήνα και μέντορας του Περικλή.
Η βιογραφία του είναι ελάχιστα γνωστή, ωστόσο παραδίδεται πώς ήταν φτωχός, δίκαιος και αδιάφθορος. Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο περιστατικό που αναφέρεται σε αυτόν. Κάποτε οι φίλοι του θέλησαν να του δώσουν δέκα τάλαντα, εκείνος όμως δεν τα δέχθηκε, με το εξής επιχείρημα: «αυτά θα με αναγκάσουν, επειδή θα σας ντρέπομαι, να αποκρύψω κάτι από τα δίκαια. Επειδή όμως ούτε θέλω να σας ντρέπομαι ούτε να σας χαρίζομαι, θα σας φανώ δυσάρεστος». Ακόμη, όταν κάποτε ένας στρατηγός τον κατηγόρησε ως φτωχό, αποκρίθηκε «γιατί όμως δεν ανέφερες και το άλλο, ότι δηλαδή είμαι δίκαιος;» [1]Ανήκε στην προοδευτική πολιτική παράταξη των δημοκρατικών, την αρχηγία της οποίας ανέλαβε μετά τον εξοστρακισμό του Θεμιστοκλή το 471 π.Χ., και αντιπολιτευόταν τον προβεβλημένο πολιτικό Κίμωνα, εκπρόσωπο της αριστοκρατικής παράταξης. Αγωνίστηκε για τον περιορισμό της εξουσίας του αριστοκρατικού σώματος του Αρείου Πάγου. Κυριότερη πηγή για τις μεταρρυθμίσεις του είναι η Αθηναίων πολιτεία του Αριστοτέλη.
Ο Εφιάλτης ξεκίνησε δικαστικές διώξεις εναντίον μελών του Αρείου Πάγου επικρίνοντας τη διαφθορά τους και πέτυχε έτσι τη μείωση του γοήτρου του στην αθηναϊκή κοινωνία. Το 462/61 π.Χ. εκμεταλλεύτηκε την απουσία του Κίμωνα στη Μεσσηνία κατά το Γ΄ Μεσσηνιακό Πόλεμο και πέτυχε να περάσει νόμο στην εκκλησία του δήμου, που αφαιρούσε πολλές εκτελεστικές και δικαστικές αρμοδιότητες από τον Άρειο Πάγο.
Πιο συγκεκριμένα, ο νόμος που ψήφισε η εκκλησία του δήμου με πρωτοβουλία του Εφιάλτη:
Μετέφερε πολιτικές, ελεγκτικές και δικαστικές αρμοδιότητες του Αρείου Πάγου στην εκκλησία του δήμου, τη βουλή και τα λαϊκά δικαστήρια της Ηλιαίας. Ο Άρειος Πάγος διατήρησε μόνο τη δικαστική αρμοδιότητα για φόνους εκ προθέσεως, τραυματισμούς με σκοπό το φόνο, εμπρησμούς, δηλητηριάσεις και κοπές ιερών δέντρων, όταν και οι δύο διάδικοι ήταν Αθηναίοι πολίτες
Επιφόρτισε τη βουλή με το συντονισμό και την επίβλεψη των αρχών που εμπλέκονταν σε πράξεις διοικήσεως και την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων που ανέκυπταν στο διάστημα ανάμεσα σε δύο συνεδριάσεις του δήμου.
Μετέτρεψε τη σολώνεια Ηλιαία, που ως τότε συνερχόταν ολόκληρη και πιθανόν ταυτιζόταν με την εκκλησία του δήμου, σε «δεξαμενή» 6000 κληρωμένων και ορκισμένων Αθηναίων άνω των 30 ετών, από την οποία λαμβάνονται στο εξής οι δικαστές για τα ηλιαστικά δικαστήρια.
Αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων ήταν να χάσει ο Άρειος Πάγος και τα τελευταία μέσα έμμεσης πολιτικής επιρροής, όπως π.χ. την καταδίκη φιλόδοξων αρχόντων μετά το τέλος της θητείας τους και τον αποκλεισμό τους από τον Άρειο Πάγο. Την αρμοδιότητα εκλογής αρχόντων και προβουλευτικής επεξεργασίας των ψηφισμάτων είχε αφαιρέσει από τον Άρειο Πάγο ήδη ο Σόλων. Έτσι, ο Άρειος Πάγος απώλεσε το ρόλο του ως υπέρτατης αρχής και φύλακα του αθηναϊκού πολιτεύματος. Το πολίτευμα της Αθήνας έκανε ακόμα ένα σημαντικό βήμα προς τον εκδημοκρατισμό…
Έχοντας πάρει μια γεύση από τα πρόσωπα και τα πράγματα της Αρχαίας Ελλάδας, περνάμε σ’ ένα στιγμιότυπο από την πολιτική σταδιοδρομία του ηγέτη της Νέας, του Αντώνη Σαμαρά, όπως καταγράφεται το 2010 σε ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας. Έχουν ενδιαφέρον οι τακτικισμοί κι οι σκοπιμότητες που διαβλέπει και καταγράφει η έμπειρη δημοσιογράφος, καθώς φανερώνουν το ηθικό ανάστημα του σύγχρονου επιφανούς ανδρός:
ΣΑΜΑΡΑΣ:
Τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά της Ντόρας έπεισαν τον Πρόεδρο της Ν.Δ. ότι ήταν λάθος τα περί «αποστασίας»
Της ΑΛΙΚΗΣ ΜΑΤΣΗ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
Πλήρη μεταβολή της στρατηγικής του έναντι της νεοσύστατης Δημοκρατικής Συμμαχίας της Ντόρας Μπακογιάννη, την οποία πλέον θα αντιμετωπίζει ως «αμελητέα ποσότητα», αλλά και διατήρηση των υψηλών «αντιμνημονιακών τόνων» έναντι της κυβέρνησης, φαίνεται πως είναι οι επιλογές του Αντ. Σαμαρά.
Ο Αντώνης Σαμαράς σταματά να ασχολείται με την Ντόρα και κάνει άνοιγμα στο καραμανλικό στρατόπεδο. Όσο για τους αντιμνημονιακούς τόνους, παραμένουν ψηλά. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. γιορτάζει αύριο τα πρώτα του γενέθλια στην ηγεσία του κόμματος. Και παρ’ ότι, κατά τον ίδιο, οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές απέφεραν κέρδη στη Ν.Δ., διά της σημαντικής μείωσης της διαφοράς από το ΠΑΣΟΚ, δεν μοιάζει να έχει διασφαλίσει την εσωκομματική ηρεμία και την αποφυγή της εσωστρέφειας. Η κριτική εστιάζεται εδώ και καιρό, αλλά πλέον εκφράστηκε και δημόσια (Γιακουμάτος, Καμμένος, Ντινόπουλος), στο στενό του περιβάλλον αλλά και στην επικοινωνιακή πολιτική του κόμματος, που ακόμη και ακραιφνώς προσκείμενοι στον πρόεδρο της Ν.Δ. θεωρούν ότι δεν αποδίδει….
Ιστορικά φθαρμένη συνταγή ο κουτό-Μακιαβελισμός για να οδηγήσει σε μια Νέα Ελλάδα. Συνεχίζουμε με ένα άλλο ρεπορτάζ, για το Γιώργο Μουρούτη, από τους στενούς συνεργάτες του Πρωθυπουργού, ( πώς ασχοληθήκαμε πιο πριν με τον Εφιάλτη, το στενό συνεργάτη του Περικλή;) ρεπορτάζ μάλιστα προφητικό καθώς προαναγγέλλει ένα χρόνο πριν ότι θα κάνει τα μούτρα κρέας στη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση. Πλήρης προσοχής, ευγένειας κι ευπρέπειας, όπως ο αρχαίος πρόγονός του.
Ποιος είναι αυτός ο Γιώργος Μουρούτης βρε παιδιά;
Τον περασμένο Δεκέμβριο ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού οργισμένος που η ΕΡΤ δεν μετέδωσε ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στην τηλεόραση, παρά μόνο στο ραδιόφωνο, δήλωσε ανοιχτά ότι ξεκινάει πόλεμο: «Από αύριο ξεκινάω πόλεμο κατά των άθλιων διεφθαρμένων συνδικαλισταράδων της ΕΡΤ που τώρα φορούν τον μανδύα του ΣΥΡΙΖΑ. Πέντε λεπτά πριν την έναρξη της ομιλίας του Πρωθυπουργού αποφάσισαν με φασιστικό τρόπο να μην την δώσουν στα κανάλια. ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ χωρίς καν απόφαση γενικής συνέλευσης, παράνομα και ξεδιάντροπα. Από αύριο ξεκινάω πόλεμο κατά του προέδρου της ΠΟΣΠΕΡΤ, του άθλιου Καλφαγιάννη, που καταδικάστηκε για απάτη, έναντι της ΕΡΤ, διότι τσέπωνε παράνομα επίδομα για τη δήθεν άνεργη ανάπηρη κόρη του. Τόσο άθλιος, τόσο ξεδιάντροπος που χρησιμοποίησε ακόμη και την κόρη του για να τσεπώσει μερικές χιλιάδες Ευρώ. Αυτός ο «κύριος» δεν πρέπει απλώς να φύγει, με τον κανόνα περί επίορκων δημοσίων υπαλλήλων. Πρέπει να μπει φυλακή. Από δω και πέρα, με όποιο προσωπικό κόστος θα είμαι πάντοτε δυνατά απέναντί του!!!»
Όσο ασυνήθιστη κι αν είναι η γλώσσα αυτή για διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου τύπου του πρωθυπουργού, για το μόνο που δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Γ. Μουρούτη είναι για απόκρυψη των προθέσεων του. Ο Γ. Μουρούτης ασκούσε κριτική προσωπικά στους δημοσιογράφους της ΕΡΤ όχι μόνο στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες του με τον πρωθυπουργό, αλλά και δημοσίως, ειδικά από μέσα κοινωνικής δικτύωσης, του twitter και του Facebook τα οποία χρησιμοποιεί καθημερινά. Εξάλλου, πέρσι, στις 20 Ιουνίου, τρεις μέρες μετά τις εκλογές δήλωνε: «Τα πρώην πράσινα και νυν ροζ παπαγαλάκια της ΕΡΤ δίνουν τις τελευταίες παραστάσεις τους».
Τώρα αν επεκταθούμε και σε άλλους στενούς συνεργάτες του κ. Σαμαρά, από Βορίδη μέχρι Άδωνι, η Νέα του Ελλάδα μοιάζει περισσότερο με Νέα Μανωλάδα, κι εκεί δε μας σώζει ούτε η φασολάδα, γιατί η φτώχεια η οικονομική παλεύεται, η νοητική όμως όχι.
Τελειώνοντας, ένα από τα πιο εξοργιστικά της τελευταίας βδομάδας στο δρόμο για τη Νέα Ελλάδα του κ. Σαμαρά και των συν αυτώ, είναι η απίστευτη δήλωση του κάπτεν Cosco, όταν τον παρασημοφορούσε ο κ. Βενιζέλος – άλλο παιδί με όραμα – πως θα μας πνίξει στην επένδυση, μέχρι τεχνητά νησιά στο Σαρωνικό θα μας κάνει.
Όμως, με δεδομένο ότι έχουμε 6.000 νησιά και νησίδες σε μια κουτσουλιά χώρα, προτείνω να τους ενημερώσουμε πως δε χρειαζόμαστε άλλα, πόσο μάλλον που τα δικά μας, τα αυθεντικά, έχουν και μια απείρως γοητευτικότερη ιστορία πίσω τους.
Τα νησιά αποτελούν κύριο μορφολογικό χαρακτηριστικό του ελληνικού χώρου και συστατικό τμήμα του πολιτισμού και της παράδοσης της χώρας. Η ελληνική επικράτεια περιλαμβάνει 6.000 νησιά και νησίδες διάσπαρτα στα πελάγη του Αιγαίου και του Ιονίου, από τα οποία μόνο τα 227 είναι κατοικημένα. Πρόκειται για φαινόμενο μοναδικό στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Το ελληνικό αρχιπέλαγος έχει 7.500 χλμ. ακτών -από τα 16.000 χλμ. που διαθέτει συνολικά η χώρα- που παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλομορφία: παραλίες με μήκος πολλών χιλιομέτρων, μικροί κόλποι και ορμίσκοι, αμμώδεις παραλίες με αμμοθίνες, βοτσαλωτές ακτές, παράκτιες σπηλιές με απόκρημνα βράχια και με τη χαρακτηριστική σκούρα άμμο των ηφαιστιογενών εδαφών, παράκτιοι υγρότοποι. Πολλές από τις ακτές αυτές είναι βραβευμένες από το πρόγραμμα «Γαλάζιες Σημαίες της Ευρώπης» και προσφέρονται όχι μόνο για κολύμπι, αλλά και για καταδύσεις, εξερευνήσεις με μάσκα, θαλάσσιο σκι, ιστιοπλοΐα και windsurfing . Στα ελληνικά νησιά αυτά αναπτύχθηκαν μερικοί από τους παλαιότερους ευρωπαϊκούς πολιτισμούς (Κυκλαδικός, Μινωικός κ.λπ.), γι` αυτό διαθέτουν μοναδικούς αρχαιολογικούς χώρους, ξεχωριστή αρχιτεκτονική κληρονομιά και γοητευτικές τοπικές παραδόσεις ενός πολύχρονου και πολυπρόσωπου πολιτισμού. Εξάλλου, σε αυτά είναι συγκεντρωμένο το 58,5% του συνολικού αριθμού των ξενοδοχειακών μονάδων και το 62,6% των ξενοδοχειακών κλινών όλης της χώρας (2003). Τα στοιχεία αυτά σε συνδυασμό με το εξαιρετικό κλίμα, την ασφάλεια των ελληνικών θαλασσών και τις μικρές αποστάσεις μεταξύ λιμανιών και ακτών, έχουν κάνει τα ελληνικά νησιά διάσημα και εξαιρετικά δημοφιλή στους Έλληνες και ξένους επισκέπτες.
Τα περισσότερα νησιά βρίσκονται στο χώρο του Αιγαίου πελάγους και χωρίζονται σε επτά συμπλέγματα (από βορρά προς νότο):
Νησιά Βορειοανατολικού Αιγαίου Άγιος Ευστράτιος, Θάσος, Ικαρία, Λέσβος, Λήμνος, Οινούσες, Σάμος, Σαμοθράκη, Χίος, Ψαρά
Σποράδες: Αλόννησος, Σκιάθος, Σκόπελος, Σκύρος
Εύβοια
Νησιά Αργοσαρωνικού Αγκίστρι, Αίγινα, Μέθανα, Πόρος, Σαλαμίνα, Σπέτσες, Ύδρα.
Κυκλάδες: Σύμπλεγμα 56 νησιών με κυριότερα τα Αμοργός, Ανάφη, Άνδρος, Αντίπαρος, Δήλος, Ίος, Τζια, Κίμωλος, Κύθνος, Μήλος, Μύκονος, Νάξος, Πάρος, Σαντορίνη, Σέριφος, Σίκινος, Σίφνος, Σύρος, Τήνος, Φολέγανδρος και τις «Μικρές Κυκλάδες», που αποτελούνται από τα νησιά Δονούσα, Ηρακλειά, Κουφονήσια και Σχοινούσα
Δωδεκάνησα: Αστυπάλαια, Κάλυμνος, Κάρπαθος, Κάσος, Καστελόριζο, Κως, Λειψοί, Λέρος, Νίσυρος, Πάτμος, Ρόδος, Σύμη, Τήλος, Χάλκη
Κρήτη
Στο Ιόνιο Πέλαγος βρίσκεται μόνο ένα νησιωτικό σύμπλεγμα:
Ιόνια νησιά: Ζάκυνθος, Ιθάκη, Κέρκυρα, Κεφαλλονιά, Λευκάδα, Παξοί και Κύθηρα που βρίσκονται απέναντι από την Πελοπόννησο, είναι τα μεγαλύτερα από τα νησιά του Ιονίου και αποτελούν τα Επτάνησα.
Αντίπαξοι, Αντικύθηρα, Ερεικούσα, Κάλαμος, Καστός, Μαθράκι, Μεγανήσι, Οθωνοί, Σκορπιός, Στροφάδες είναι υπόλοιπα νησιά του Ιονίου.
Εκτός νησιωτικών συμπλεγμάτων, αλλά με απαράμιλλες φυσικές ομορφιές, είναι τα νησιά Γαύδος, νότια της Κρήτης, Ελαφόνησος, στον Λακωνικό κόλπο και Τριζόνια στον Κορινθιακό κόλπο.
Συμπέρασμα:..
δεν πιστεύω στις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Σε απλά ελληνικά, κόβω το λαιμό μου ότι τεχνητά νησιά στο Σαρωνικό δε θα γίνουν, τίποτε απ’ όσα λένε δε θα γίνει, είναι όλα μια φούσκα και μισή, χειρότερη από την οικονομική που μας πέταξαν σαν καυτή πατάτα όταν στα δικά τους χέρια έσκασε. Κι η Νέα Ελλάδα του Σαμαρά διαχρονικά θα καταγραφτεί σαν το ανιστόρητο όραμα διάφορων νευρωτικών κι επικίνδυνα γραφικών προσωπικοτήτων. Η Αρχαία, αντιθέτως θα μακροημερεύσει λόγω σημασίας και μόνο.
Βικτώρια Τράπαλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου